2020 թվա­կա­նը բա­վա­կա­նին բուռն սկիզբ ու­նե­ցավ։ Եվ դա հիմ­նա­կա­նում պայ­մա­նա­վոր­ված է ի­րա­նա-ա­մե­րի­կյան հա­կա­մար­տու­թյան բա­ցա­ռիկ սր­մամբ։ Այս հա­կա­մար­տու­թյու­նը ո­րո­շա­կի լակ­մու­սի թուղթ դար­ձավ նաև հա­յաս­տա­նյան 2020 թ. ներ­քա­ղա­քա­կան զար­գա­ցում­նե­րի հա­մար։

Թեև վար­չա­պետն իր հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րում որևէ ակ­նարկ չի ա­րել, որ դժ­գոհ է ֆի­նան­սա­բյու­ջե­տա­յին բլո­կից, խո­սակ­ցու­թյուն­ներ կան, որ այ­նու­հան­դերձ, դժ­գոհ է և պատ­րաստ­վում է ֆի­նանս­նե­րի նա­խա­րար Ա­տոմ Ջան­ջու­ղա­զյա­նին փո­խե­լու մեկ այլ կադ­րով։

Չգի­տեմ՝ Նո­րա­գավ­թի մաք­սա­տան աշ­խա­տա­կի­ցը, որ վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի հրա­մա­նով ա­զատ­վել, ա­պա նո­րից աշ­խա­տան­քի էր ըն­դուն­վել պա­տին հեն­ված դրո­շի հա­մար, երբևէ կմո­ռա­նա՞ Փա­շի­նյա­նի պահ­վածքն ու խո­սե­լու տո­նը, ես որ հաս­տատ չեմ մո­ռա­նա:

Հետևե­լով Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի՝ իր ան­ձին պար­բե­րա­բար տված ո­րա­կում­նե­րին, հարց է ա­ռա­ջա­նում՝ ին­չու՞ է նա այդ­քան հա­ճախ ցան­կա­նում հան­րու­թյա­նը ներ­կա­յա­նալ այս կամ այն մար­դու կեր­պա­րով։

Տարեսկզբին մեր հարևան երկ­րում՝ Ի­րա­նում, լար­վա­ծու­թյու­նը հա­սավ գա­գաթ­նա­կե­տին։ Ի­րան-ԱՄՆ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը ծայ­րաս­տի­ճան սր­վե­ցին։ Թվում էր, թե Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը պետք է ան­մի­ջա­պես լծ­վեին մեր երկ­րի անվ­տան­գու­թյա­նը սպառ­նա­ցող հնա­րա­վոր մար­տահ­րա­վեր­նե­րի չե­զո­քաց­ման գոր­ծին, սա­կայն տա­նուլ տվե­ցինք հենց ա­ռա­ջին մար­տում։

Հա­յաս­տա­նում գրե­թե անն­կատ մնաց երկ­րի նախ­կին վար­չա­պետ Կա­րեն Կա­րա­պե­տյա­նի՝ Ռու­սաս­տա­նում նոր պաշ­տոն ստանձ­նե­լու վե­րա­բե­րյալ հա­ղոր­դագ­րու­թյու­նը: Ռու­սաց վար­չա­պետ Դմիտ­րի Մեդ­վեդևի կար­գադ­րու­թյամբ դեկ­տեմ­բե­րին հաս­տատ­վեց ՌԴ կա­ռա­վա­րու­թյանն առն­թեր փոր­ձա­գի­տա­կան խոր­հր­դի նա­խա­գա­հու­թյան նոր կազ­մը, ո­րի 15 ան­դամ­նե­րից մե­կը հենց մեր հայ­րե­նա­կիցն է:

Բո­լո­րին հաս­կա­նա­լի է, որ ի­րան­ցի դի­վա­նա­գետ Թախթ-Ռա­վան­չին ՄԱԿ-ի ԱԽ ան­դամ­նե­րի ընտ­րու­թյան կար­գի փո­փո­խու­թյուն է պա­հան­ջում նրա հա­մար, որ ԱՄՆ-ին զր­կի ԱԽ մյուս ան­դամ­նե­րին թե­լադ­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նից, թե ինչ­պես քվեար­կեն Ի­րա­նի դեմ պատ­ժա­մի­ջոց­նե­րի վե­րա­բե­րյալ ա­մե­րի­կյան ա­ռա­ջար­կու­թյուն­նե­րի հար­ցում։

Նա­խօ­րեին Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հայ­տա­րա­րեց, թե պե­տա­կան հա­մա­կար­գը դի­մա­կա­յում է հե­ղա­փո­խու­թյա­նը, բայց «ա­ռա­ջին տիկ­նոջ» ինս­տի­տու­տը կա­յա­նում է։ Դեռ մի կողմ թող­նենք, որ Հա­յաս­տա­նում ո՛չ Սահ­մա­նադ­րու­թյամբ ա­ռա­ջին տիկ­նոջ ինս­տի­տուտ կա, ո՛չ էլ վար­չա­պե­տի տի­կինն է ա­ռա­ջի­նը հա­մար­վում (ա­ռա­ջին տի­կի­նը, ե­թե շատ եք ու­զում, Նու­նե Սարգ­սյանն է), պար­զա­պես ար­ձա­նագ­րենք կարևոր մի հան­գա­մանք. Փա­շի­նյա­նը ճիշտ է, ե­թե Հա­յաս­տա­նում մի բան կա­յա­նում ու զար­գա­նում է, նրա ըն­տա­նի­քին է վե­րա­բե­րում։

«Ժամն է ար­դեն ի­րիկ­նա­հա­ցի». ամ­փո­փենք տա­րին: Ամ­բող­ջա­կան հա­մայ­նա­պատ­կե­րի մեջ, կա­րե­լի է ա­սել, ա­ռար­կա­յա­կան մեծ կո­րուստ­ներ, որ­պես այդ­պի­սին, կար­ծես չկան. Ղա­րա­բա­ղը տե­ղում է, տն­տե­սու­թյու­նը հե­ղա­փո­խա­կա­նու­թյուն չի գրան­ցել, չի էլ պայ­թել, արտ­քա­ղա­քա­կան կա­զուս­նե­րը շա­րու­նակ­վում են, բայց դեռ «պատ­ժա­մի­ջոց­ներ» չկան, և այդ­պես շա­րու­նակ:

Պետք է դուրս գանք հեղափոխական հռետորաբանությունից, տոտալ անտարբերության մատնենք ընդդիմադիր եզրույթը պղծող քաղաքական հանցագործներին ու լծվենք պետականաշինության գործին՝ ԼՀԿ 4-ամյակի ժամանակ ասաց կուսակցության նախագահ Էդմոն Մարուքյանը: